20 mei


Lapidaria – de as van de organist

Willem Vogel stond niet alleen bekend om zijn muzikale prestaties, ook een aantal van zijn snedige uitspraken werd vermaard vanwege het lapidaire – korte en krachtige, letterlijk: in steen gehouwen – karakter.
 
Gisteren zagen we Willem Vogel op een Liedboekdag in de Oude Kerk van Amsterdam. In 1990 wordt de dag gehouden in de Joriskerk in Amersfoort en is Willem Vogel met de Sweelinckcantorij present. Bij het aanleren van een van de liederen vraagt hij aan Kees van Eersel: ‘Mag ik de as van de organist’, waarmee hij meteen de lachers op zijn hand heeft.
 
Vogel prijst hier Van Eersel zeker niet het graf – of het crematorium – in; de kwaliteiten van laatstgenoemde staan buiten kijf. De twee kennen elkaar goed omdat ze al enige tijd samen lid van de Commissie voor de Kerkmuziek zijn en daarom kan Vogel zich deze uitspraak veroorloven. Op zich is de vraag correct: de as vertegenwoordigt immers de absolute hoogte van de toon met deze naam. Vreemd dus eigenlijk dat er doorgaans gevraagd wordt: ‘Mag ik een as van de organist’. Nu ja, dat is waarschijnlijk om de hierboven geschetste mogelijke bijgedachte te voorkomen. Bij andere tonen doet het probleem zich overigens in mindere mate voor.